Przewodnik po gatunkach - Akary

Akary to efektowne, niezwykle barwne ryby należące do rodziny pielęgnicowatych. Prezentują się dostojnie, wręcz majestatycznie i trafiają nawet w najbardziej „wykwintne” gusta akwarystów jako te „z najwyższej półki”. Jednocześnie jednak są wymagające, mają specyficzne potrzeby, a niektóre gatunki mogą być agresywne względem wszelkiego życia w akwarium. Dlatego hodowla akar (i ogólnie pielęgnic) jest zalecana osobom z pewnym doświadczeniem w temacie akwarystyki.

Akary pomimo trudności hodowli są dość łatwo dostępne w sklepach branżowych. Cena też nie jest odstraszająca. Zdarza się je kupić już za 9-12 zł. Oczywiście, koszt zależy nie tylko od sklepu i gatunku, ale także od wielkości. Jakie akary warto wybierać?

Akara – popularne gatunki

W hodowli akwarystycznej największą popularnością cieszy się akara błękitna, niebieska (Andinoacara pulcher) i akara marońska (Cleithracara maronii). Pierwsza – błękitna ryba akwariowa z charakterystycznymi plamkami – dorasta średnio do 13-16 cm długości. Pochodzi z wód Ameryki Południowej. Akara z Maroni w naturze występuje w Ameryce Południowej oraz Ameryce Środkowej. Samiec dorasta do 10 cm, samica do 7 cm. Ze względu na intensywne zabarwienie do akwarium chętnie wprowadzana jest akara czerwona (Hemichromis bimaculatus) pochodząca z Afryki. To pielęgnica akara, która w rzeczywistości ma dwa kolory łusek: karmazynowe i błękitne. Średnio dorasta do 8 cm długości. Nie mniej wyrazista jest akara pomarańczowa, pomarańczowopłetwa (Andinoacara rivulatus). To endemiczny gatunek pochodzący z Peru i Ekwadoru. Pielęgnica pomarańczowopłetwa w warunkach sztucznych dorasta do 20 cm długości.

Akwarium jednogatunkowe czy towarzyskie?

Akary wymagają bezwzględnie dużych pojemników. Dla pary (niezależnie od gatunku) odpowiednie będzie akwarium o minimalnej długości ściany wynoszącej 120 cm. W małych akwariach (a tym bardziej w zatłoczonych) ryby mają słabą kondycję, są osowiałe – lub przeciwnie, nadmiernie agresywne. Najbardziej wymagające są akary pomarańczowe i czerwone. Założenie akwarium „towarzyskiego” z dużą liczbą gatunków nie udaje się ze względu na silną agresję zarówno wewnątrz, jak i międzygatunkową. Pozostałe gatunki są względnie łagodne i często hoduje się je razem z innymi rybami. Nawet w tym przypadku należy jednak unikać hodowli z innymi pielęgnicowatymi (poza skalarami i paletkami).

Podstawowe wymagania i pielęgnacja

Akara jest wrażliwa na jakość wody. Akwarium powinno się wyposażyć w wydajny filtr z kilkoma rodzajami wkładów filtracyjnych. Woda powinna być regularnie podmieniana (20-30% co 7-10 dni). Akara preferuje wody miękkie, lekko kwaśne. Optymalna temperatura to sprawa indywidualna - gatunkowa, średnio jednak optimum wynosi 25-27°C. Konieczny jest montaż grzałki z termostatem (ryby nie lubią spadków i wahań temperatury). Dekoracja akwarium to kwestia gustu tylko po części. Można stawiać na różnorodne ozdoby – jeśli tworzą kryjówki, to tym lepiej. Ważne jest jednak umieszczenie płaskich kamieni i korzeni, na których akary składają ikrę. Optymalne podłoże to gruboziarnisty piasek. Z roślin ukorzeniających się w podłożu lepiej zrezygnować, ryby wykazują tendencję do grzebania i tym samym niszczenia zieleni. Lepiej postawić na rośliny pływające (limnobium, pistia, phyllanthus) i przytwierdzające się do różnych elementów (np.: anubiasy, mikrozium oskrzydlone). Rozmnażanie takich gatunków jak akara błękitna, czerwona, pomarańczowa czy marońska jest trudne, ale możliwe. W dodatku pierwsza z wymienionych ryb uchodzi w opinii akwarystów za jedną z bardziej płodnych w rodzinie pielęgnicowatych.

Rozmnażanie na przykładzie akary błękitnej

Akarom należy podawać zróżnicowany pokarm (o tym poniżej) i zapewnić optymalne warunki. Wtedy jest szansa, że dorosłe okazy doczekają się potomstwa. Filtr należy zabezpieczyć (np.: gąbką), aby nie wciągnął narybku. Akary przed tarłem oczyszczają wybrane miejsce. W piaszczystym podłożu wygrzebują gniazdo. Samica składa w rzędach ikrę, która następnie zostaje zapłodniona przez samca. Średnio zapłodnionych jest ok. 200 jaj. Wylęg następuje po 2-3 dniach. Przez ten czas jedno z rodziców chroni ikrę, drugie strzeże terytorium. Rodzice opiekują się narybkiem przez kolejne dwa tygodnie. Początkowo przenoszą go do wygrzebanego zagłębienia, po kilku dniach narybek zaczyna sam pływać.

Karmienie pielęgnicowatych

Akary mają swoiste potrzeby względem podawanego pokarmu. W tym wypadku nie wystarczy stosowanie „uniwersalnej” karmy w płatkach. Dieta powinna być zbilansowana, różnorodna i obejmować wiele rodzajów pokarmu. Dominuje pokarm pochodzenia zwierzęcego – żywy (np.: artemia, dafnia, posiekane dżdżownice), ewentualnie mrożony lub suchy. Uzupełnia się go płatkami i granulatami. Jako dodatek warto stosować pokarm pochodzenia roślinnego (nawet rozdrobnione fragmenty warzyw liściastych). Narybek można karmić sproszkowanym pokarmem suchym, larwami solowca, planktonem, lub nicieniami. W sprzedaży można dostać również specjalistyczny pokarm dla pielęgnic.